معیار موفقیت برای ایمپلنت های اندوستال قبلاً توسط مؤلفان متعددی ارائه شده است . دانشمندان زیادی درباره این موضوع تحقیقات کرده اند . حداقل میزان ماندگاری ایمپلنت باید در متن ماندگاری پروتز نهایی در نظر گرفته شود . مثلاً بسیاری از گزارش های ابتدایی اشاره کرده اند که یک پروتز ثابت در یک قوس کاملاً بی دندان می تواند با 4 ایمپلنت ساپورت شود .

اخیراً پیشنهاد شده که پروتز ثابت که فوراً load شده با سه یا چهار ایمپلنت قابل ساخت است . مطالعه ای روی 25 بیمار با 25 پروتز که فقط توسط 4 ایمپلنت ساپورت می شد که در مجموع 100 عدد ایمپلنت بودند .

اگر هر بیمار فقط یک ایمپلنت از دست می داد میزان موفقیت 75 درصدی ایمپلنت ها در پروتزهای متکی بر آن ها به صفر درصد می رسید. پس از 5 سال ماندگاری ایمپلنت ها 85% بود که همچنان تقریباً نیمی از پروتزها را تحت تأثیر قرار می داد. البته این میزان ماندگاری قابل پذیرش نیست. ماندگاری ایمپلنت به خودی خود معیار قابل پذیرشی برای ارزیابی یک سیستم ایمپلنت نیست و مطالعات باید بررسی پروتز را هم در برنامه خود بگنجانند .

آلبرکتسون و همکارانش اشاره کردند که میزان موفقیت ایمپلنت دست کم باید 85% در مدت 5 سال و 80% برای 10 سال باشد. این میزان موفقیت شبیه موفقیت پروتز در دندان های طبیعی است. با این حال معیار اولیه ارئه شده پروتز را ارزیابی نمی کند و می تواند برای بیمار تحت درمان پروتز نامطلوب باشد. ماندگاری ایمپلنت و پروتز متکی بر آن باید همراه با هم مورد ارزیابی قرار گیرند چرا که از دید بیمار پروتز مهم ترین بخش درمان است .