برای کاشت ایمپلنت دو روش “flap” ( جراحی باز ) و روش ” flapless ” ( جراحی بسته ) وجود دارد. روشی جراحی که در آن به منظور قرار دادن ایمپلنت ، هیچ فلپ بافت نرمی بلند نشده یا صرفا یک قطعه کوچک بافت نرم به شکل دایره جدا می گردد را flapless گویند.

منظور جراحی ایمپلنتی است که بدون برش لثه و بخیه کردن لثه انجام می گیرد و از آنجا که بعد از کشیدن دندان استخوان تحلیل پیدا می کند، بنابراین در اکثر مواقع با کمبود استخوان مواجه هستیم و بدون دید مستقیم استخوان امکان جایگذاری ایمپلنت از نظر عملی امکانپذیر نمی باشد. جراحی flapless تنها در مواردی که میزان استخوان کافی باشد ، با استفاده از surgical guide ها که به کمک رادیوگرافی CBCT استخوان ساخته شده است، امکان پذیر می باشد.  استفاده می شود و جراحی ایمپلنت بدون خونریزی و بدون درد نامیده می شود.

در جلسه کاشت ایمپلنت به شکل flapless این نکات قابل توجه هستند :

۱. به واسطه عدم رفلکشن فلپ و دسترسی کمتر irrigation سرم به سطح استخوان ممانعت از بروز اورهیتینگ اصلی ترین ملاحظه این روش است کاربرد دریل تیز اصلی ترین پیش نیاز برای این منظور است ، اما…
برای کنترل این مسئله از سرمی که در یخچال قرار داشته و خنک تر است استفاده کنید . پروتکل دریلینگتون کاملا با حرکت tapping انجام شود و با انجام مداوم این حرکت عمق حفره رو افزایش دهید . این نکته بخصوص برای دریل قطر ۲ میلیمتر که عمق نهایی حفره را ایجاد میکند بیشترین اهمیت را دارد . از bypass کردن دریل های کیت در این روش اجتناب کنید و به تدریج و با کاربرد تمامی دریلها عرض حفره استئوتومی رو بالا ببرید. این مسئله به کنترل دما کمک میکند .

۲. نکته مهم دوم محاسبه طول دریلینگه
از آنجا که فلمی رفلکت نمی شود ، لذا ضخامت بافت نرم فوقانی باید در طول دریل لحاظ شود . البته برای کاشت flapless می تونید با کمک پانچ بافتی دستی یا چرخشی بافت نرم فوقانی ریجو در محل دریلینگ حذف کنید تا دریل اگر استاپر دارد بتواند تا سطح کرست استخوانی نفوذ داشته باشد اما خصوصا در دریل های فاقد استاپر بهتر است رفرنس شما لبه بافت نرم باشه تا بتونید عمق نفوذ دریلو بهتر چک کنید .
حالا اگر بافت نرمتون ضخامت ۲ میلیمتری دارد باید برای کاشت فیکسچر ۱۲ استئوتومی رو با دریل طول ۱۴ پیش ببرید . در هر حال به حفظ حداقل فاصله ۱ تا ۲ میلیمتری تا ساختارهای آناتومیک پر خطر همچون کانال آلوئولر در فک پایین توجه بیشتری نشون بدید .

۳. تنظیم عمق insertion فیکسچر

در این روش نیازمند دقت و وسواس بیشتر است . این مسئله تعیین کننده running room پروتزی شماست که خصوصا در نواحی استتیک همچون قدام ماگزیلا خیلی حائز اهمیت است . مثلا در قدام ماگزیلا اگر شما کاشت ایمپلنت را به شکلی انجام بدید که پلتفرم فیکسچر bone level حدود ۲ میل زیر مارژین بافت نرم واقع شود شانس مشکلات استتیکی همچون اکسپوز موندن لبه اباتمنت در دهان یا بروز سایه خاکستری فیکسچر در سطح باکال خیلی محتمل است . به طور کلی می توان گفت یک فاصله ۳ میلیمتری بین پلتفرم فیکسچر bone level و مارژین لثه در باکال حداقل فاصله مورد نیاز برای این منظور است . معمولا روی درایورهای اینسرشن عمده سیستم ها مارک های میلیمتری تعبیه شده که میشه عمق کاشت ایمپلنت با کمک این مارک ها تنظیم کنید .