با توجه به پیشرفت روزافزون دستگاه های لیزر در آزمایشگاه ها و صنایع در طول بیست سال گذشته ، بسیاری از این سیستم ها در پزشکی و به خصوص در حیطه ی دندان پزشکی به کار گرفته شده اند .

این توسعه و پیشرفت ادامه دارد و منابع جدید لیزر کاربرد های نوینی را در حیطه ی پزشکی امکان پذیر ساخته اند. بنابراین تازه های علم دندان پزشکی و درمان های جدید باید توسط تکنولوژی لیزر حمایت شوند . تاریخچه ی استفاده از لیزر به زمانی بر می گردد که میمن در سال 1960 اولین لیزر را کشف کرد. امروزه منابع لیزر بسیار متنوعی در دسترس اند که هر کدام خصوصیات مختص به خود را دارا هستند .

کاربرد لیزر در دندانپزشکی نوین

انواع مختلف منابع لیزر عبارتند از :

  • لیزر های آرگون (Argon)
  • کِی تی پی (KTP)،
  • هلیوم-نئون (Helium-Neon)
  • دایود (diode)
  • اِن دی: یَگ (Nd:YAG)
  • اِربیوم (Erbium)
  • اگزایمر (Excimer)
  • الکساندرایت (Alexandrite)
  • لیزرهای با پالس بسیار کوتاه
  • لیزر الکترون آزاد

از میان این بازه ی گسترده تنها لیزرهای دایود ، اِن دی و اربیوم به صورت کاربردی در مطب های دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرند. لیزرهای دایود و اِن دی بیشتر مخصوص کار بر روی بافت نرم دهان مثل لثه، مخاط و زبان هستند و لیزر اربیوم معمولاً برای کار بر روی بافت سخت دهان مانند استخوان و دندان مورد استفاده قرار می گیرد.
تقسیم بندی دیگر در ارتباط با کاربرد لیزر، استفاده از آن به صورت لیزر کم توان یا درمانی و لیزر پرتوان است . لیزر کم توان به معنی استفاده از اشعه ی لیزر با انرژی بسیار پایین برای اهداف درمانی است .

این لیزرها هیچ گونه تأثیر ظاهری بر روی بافت های بدن ندارند اما مانند یک دارو عمل می کنند و در درمان بیماری هایی مانند تبخال، آفت، زونا، انواع فلج  های یک طرفه ی صورت و در ترکیب با داروهای خاص برای درمان بعضی از انواع سرطان ها مورد استفاده قرار می گیرند. از دیگر مزایای لیزرهای کم توان ترمیم سریع زخم ها بدون نیاز به استفاده از آنتی بیوتیک یا داروهای کورتونی و بدون باقی مانند آثار زخم، از بین بردن ورم و التهاب بافت ها و مفاصل و بسیاری استفاده های درمانی دیگر است .